poezi nga Luigj Gurakuqi

LUIGJ GURAKUQI

T’FALUN ATDHETARIT TË KOSOVES *
( Për të mira qi â tuj u-përpjekë me bâ për gjuhë shqipe )

Sado nen êmën i t’Kosoves je mblue
Po m’dan prej Shkodrës s’ime;
Vllaznisht po t’falem pra qi ke fillue
Me i Page Rankingû giuhës s’on ‘ lulzime.

Me t’ dreit’ sot ka përse m’u-gzue Shqipnija,
Sot ka kê me thirr’ bír;
Pse me irrit’ êmnin po punon djelmnija,
E giuhën me i a dlír.

Kety gjuh’ t’ tingllueshme, t’ambel e trimnesh’
Ket gjuh’ plot bukurí;
Qi né t’mjerve na e çon gjith zêmrën pesh’
N’ dhé t’huej lark tuj e ndí.

Por prap sot jan’ disa qi edhe s’kuptojnë
I gjuhës ç’âsht përparimi;
Tuj ndrrue gjuhën t’falitunit mendojnë,
Se vjen qytetënimi.

Ktyne njerzve qi mbahen gjind me krye,
Sa t’dalin prej gzhoj’s s’vet,
E t’ rrîn jashta do dit, kur kan’ me kthye
S’ke shqip mâ pse ju flet.

Por n’mos e paçim prap faret harrue,
E flasin tan’ perzije;
Me I pvet’ : « Ej ç’keni bâ, si keni shkue ? »
T’thon « Dobro, kako vije? »

« Ma jena già merzit; ktû as dreqi i s’rrî ;
Halà jan ‘ rozzi ed empi;
Nder vende t’jera kem, la Dieu merci,
Shum qefe e passatempi .»

« Del nieri me shtetit’ , shkon al Caffè;
Merr bash’ la sua ragazza
Mblidhna per nat’ nder balli e soirée
Si gode e si gavazza.

Ktu invece s’dijn neanche per idea
Ç’ka do me than’ progresso ;
Jan’ gjind t’egjer ancora, gente rea
S’nderojn il debol sesso. »

Kshtu flasin, bisedojn, kshtu djekt e vet
Pezmojn t’mjeren shqipní;
Dy fjal’ s’mund t’ thon’ jrejt shqip, pse Zoti vret
Fjal’t t ‘thueja mbrend’ pa shtî.
S’po flasim per buongiorno e buonasera
Kto fjal’ i ndijm pa dá :
Do m’u-përshndet’ thon’ tash deri kali imera,
Guttmorgen herren, disá.

Ah t’falitun! Ku e xût ket diturije?
Fort jeni tuj gabue !
Se njallet poplli, der sot kush s’ka ndije ,
Gjuh’ e zakon tuj ndrrue !

Si t’bjerr’ gjuhën nji popull shqim mbaron ;
N’shum çeta ka me u-dá :
Gjuha njerzt e nji kombi i bashkon,
I lidh si vllan me vllá.

Si t’lam zakonet qi kem’ pas’ ne e par’ ,
Prindt t’on’ si t’i mohojm,
Fisnik’ mâ s’jemi, s’jemi mâ Shqiptar’
S’kem mbrapa kuj t’i shkojm.

Pra ju Shqiptar’t e rí pade m’diftoni
Ku e xût ket far’ njerzijet
Qi mbaheni si t’ardhun nga Londoni,
Prej Francës o prej Austrijet.

Kjet ndoshta der n’ Triesht’ o n’ Dobrovnik,
Der n’Vjen’ o der n’Trebin’;
O shkuet n’Ismir, n’ Paris o n’Venedik,
O der n’t’ vorfnën Cetin’

E me ‘i her’ ndrruet; me ‘i her’ filluet me than’
Qi na s’kemi njerzí;
Qi s’nderojm grat, qi dorën s’dijm me e dhan’.
Qi s’dijm me ndej’ n’shoqní !

Une pra kam sa dit qi rrî n’dhé t’huej
E s’munden me e zan’ bes’
Qi t’ jen’ njerzî kto pun’ ; qi i thrras , n’gjuh’ t’ huej :
Affectée politesse.

T’kqyrim, gjithsa mundohna, për Atdhé,
Mos m’e marrue Shqipnín;
T’marrim prej tjerve çka t’jen mir’ për né,
E t’lam’ m’njen’ ân’ teprín.

E ty, I Kosoves Shkrimtar, qi jé tuj krye
Mbi gjuh’ shum zbukurime,
T’lutem mos me u-marzit’ e me pelqye
Nyi shndet prej zêmrës s’ime.