SADBERE GAGICA SPAHIJA

SADBERE GAGICA SPAHIJA NJË POETE QË PREMTON

Shkruan:Shaban Cakolli
Poetja jonë e re Sadbere Gagica-Spahija,në letrat tona vjen me vargje të zjarrta poetike,që shquhen për simbolika në vargun pa kode,me një infra strukturë të lirë.ku mbizotëron shpirti luftarak i saj,gjuha poetike,,të trajtuara me tema kombëtare,etike,historike e njerëzore.çdo poezi e Sadberes,shpreh gjendje të ndezura poetike,hedh dritë mbi dhembjen,mallin,atdhedashurinë,ku poezitë e saja me vlerë shpirtërore,bëjnë një shkrirje të furishme në furrën poetike,dukeshprehur mesazhe të fuqishme,ndjenja të larta,identifikohen si një pasaportë poetike e një poeteje e cila në të ardhëmen për letrat tona premton shumë.Sadberja e përmallur me kujtimet e vendlindjes,, për të cilin ajo ruan edhe sot kujtimet më të bukura të jetës së saj. I kujton ato me nostalgji edhe sot. Belbëzimet e para poetike i ka bërë kur ishte nxënëse e shkollës fillore. Lexonte me pasion të veçantë shkrimet e Ali Huruglicës, Hysen Këqikut e shumë të tjerëve. Ka një varg shkrimesh letrare, kryesisht poezi për të rritur, të cilat kjo krijuese ëndërron t i botojë një ditë. Autorja vjen para opinonit me poezinë „Ëndrrat i vishja me fustan të kuq”, kur „Një trëndafil ia veja mbi veshë/ Fshehurazi ia kafshoja natës buzët/ Në Kopshtin e dashurisë Ti/ Personazh lirik/ Në shtrat kthehesha me buzëqeshjen tënde/ Brenda tërë margaritarë”, apo: „Si flutur ndalesha mbi buzët tua/ E sot/ Qytet kujtimesh/ Stinë e gdhendur/ Në fjalë vargu/ Çdo ditë më kafshon me dhembje/ Një përmallim i tretur”. „Fjalori i buzëve” është një poezi tjetër e frymëzuar (ku malli djeg e loti pikon), apo poema „E shpirtin e arnoj me ëndrra”: S’më ndal asnjë uragan drej cakut tim/ Vrapoj me orën që plisin e shekujve ledhaton/ Udhëve të përmendoreve nga një lule vë/ Koha bart plagë mall lot mbi kurriz/ E shpirtin arnoj me ëndrra/ Në guacën e vetmisë/ Në qiell shoh pëllumba të bardhë/ Që fluturojnë trungut të Ilirisë”. Mund të thotë kush se nuk kanë vlera, frymëzime dhe imagjinatë, autorët e kërij albumi poetik.

Pak biografi…

Sadbere Gagica Spahija u lind në Gjilan më 1973. Atje kreu shkollën fillore dhe të mesmen.
Për qytetin e lindjes ka si çdokush nostalgji dhe atë e ka bartur edhe në shkrimet poetike.
Belbëzimet e para poetike i bëri si nxënëse e shkollës fillore. Publikonte shkrimet në gazetën “Pioneri” dhe adhuronte atëherë fjalën e bukur artistike të Ali Huruglicës dhe, gjithnjë ëndërronte se një ditë do të bëhej poete.
Lexon edhe sot me pasion të veçantë shkrimet letrare të shumë brezave, por më shumë i pëlqen poezitë e Agollit, Din Mehmetit, Ali Podrimjes ,Azem Shkrelit, Borhesit, Gëtes etj.

Publikimet në revista…

Është aktive në jetën letrare dhe shumë krijime poetike i ka publikuar në shumë revista , gazeta brenda truallit shqiptar dhe jashtë saj,si: në gazetën ” Nacional”, “Pena e artë”,”Fjala e lirë”, “Zemra shqiptare”, “Qëndresa”, “Fjala” në Lyon të Francës, e tjera.
Është prezantuar me një poezi në “Antologjia e dhembjes” për Ali Podrimjen ,në mesin e njëqind poetëve,me rastin e vdekjes së autorit.
Në shkurt të vitit 2013 edhe në antologjinë “Varg përjetësie” me një cikël poezish,që doli në Bukuresht të Rumanisë.
Sadberja ka një dorëshkrim një mori të punimeve poetike e të zhanreve të tjera letrare të cilat presin dritën e botimit

MES DALLGËSH

Shtrihem unë dhe stinët e mia
Edhe sonte
Si nuse e dhëndërruar
E prek fjalën me thonj të zgjatur
Dora ime prek qiellin
Mbledh pikat e shiut në shuplakë
Zhytem në epshin vargëzor
Dhe krah marrin ëndrrat e mia
Sa herë më ka djegur fjala
Me strall kam ecur mes mjegullave
Një yll në mesnatë e kam kërkuar
Mes dy lumenjve era më ka bartur
Si klandestinë barkën e ka pritur
Si hije të kaloj përtej brigjeve të dhembjes
Në ferr e kam takuar Virgjilin
Dhe Beatriçen flokëderdhur duke vrapuar
E sërish kam zbritur me muzën në tokë
Kam derdhur një klithmë pa zë
Në vetminë e pasosur natë hamletiane
Memecërinë nuk e putha kurrë në jetë
Pas rrezeve jam paluar pranverat i kam dashur
Si dallëndyshe pa kufinj toka ime më grish
Eja bija ime mes rrugëve këndo këngën
Më të bukur me zogj fluturo
Në teatrin e Shekspirit janë shumëzuar djajtë
Shtrihem por gjumi nuk më zë!

MË BART
Mbi kopërtinën e një libri
Të harruar dhe nga zoti
H
Edhe këtë prill
Kur qielli vjen me shi
Më bart
Mbi krahet e një zogu
Ta zgjoj nga gjumi
Këtë pranverë
Që është mplakur shumë
Më bart
Në syrin e diellit
Të flas më zërin e mallit
Vargut t’i jap shpirt
Në prag të këtij ferri
Që më djeg
Nata është varur
Në bisht të qyqes
Më bart
Para së të vdes fjala

MBI PIANO

U derdh një natë ëndrra ime
Dhe hijet e bardha të dimrit tim
Dashuria qau pa zë
Mbi kokën e pianos së vjetër
Një dallëndyshe sillej qiellit tim
E lodhur rrugëve nëpër shi
Mëkatare ishte stina a fjala
Ra nëpër vargjet e heshtura
Nëpër ditarin tim të zverdhur
Pika lotësh ranë mbi fustanin
E hënës veshur si nuse buzët
E skuqura vështronin në dhomën
E akulltë ora rrinte varur mbi mure
Si erë më përplaste një valë deti
Udhëve të mia sa gjurmë malli
Hijen e saj të trishtë pa emër
Mbi portretin e zbehur vallëzonte
Një puthje në simfoninë e kënduar
Vallë c’më erdhët mbrëmë ashtu
Kur hëna veshi fustan të bardhë?

NJEMIJE VJET

I kam kenduar lirise
Erdhi
Me krah pellumbash
Me gjakun lume
Atdheu im
Shtrij kembet
Atje ku toka
Flet shqip
Njemije vjet
E prita lirine

ERDHE
Fshehurazi naten vone
Kur po e mbyllja ditarin
Dhe lirikat e shkruara
Me lot dhembjesh
Tani mos ik me
Udhet do t’i ze me shkembinj
Detet me rrjeta
Qiellin me zogj
Do mplakemi ne vargje
Endrrat kur te sosen
Do hap serish dritaren
Te te fus ne fjale
Erdhe nje nate
Kur digjesha ne vetmi
Erdhe
Te ruaj me xhelozi
Si syte e perlotur
Ah keto syte e mi!

TINGUJ

Te merzitur ka kenga
Fjale e vrare
Sa shume je larguar
Mbi heshtjen tende te futur
Ne guace mendimesh
Kthehu
Mos me grimco endrren
Mbi shkronja malli
Te qeshem me ze
Eja qiellit me engjejt e nates
Dhe fluturo
Drejt strehezave qiellore
Si hije ne driten e henes
Vargu eshte bere qiell
Me nje lot qe bie
Mbi xhamat e dritares sime

ME KEND TE UDHETOJ

Vjeshta ka ikur sa vite
Nuk e mbaj mend as orën
Kur qielli ra mbi vargjet e mia
Si meteor i cmendur
Mi mori të gjitha këngët
Gëzimet në buzë m u zverdhen?
Dëgjoj edhe sonte akordet
Një muzikë e lehtë
Shpirtin ma then
Tavolina e njejtë…gota me verë
Rri mbi tavernë te vjetër
A ka fjetur harrimi im?
Me Ty isha shërbetore Zoti
Dhe princeshe Arbërie!
E sonte
Pa Ty jam hiq i hiqit
Rrugicë e shkretë
Pa dritë ne këtë errësirë
Nata më mbulon me hijen e trishtimit
Çfarë të dëshiroj sonte
Kur vetmia më ngatrron
Si peng kohe
E Ti je veç këngë?!
Dikur fjala ime
Në qiellin e bleruar!
Sonte
Heshtja ka rënë në dhomë
Mure mbi buzë ka bërë kjo natë
Që më cmend!
A ka dënim më të rëndë Sizif?
Unë e Ti
Dënim perëndish…

KUR ZBRET MUZGU

Vjen nje ze
Keto net te ftohta
Kur lulet ende s’kane cel
Drite me ben
Mes vargjesh shtrihesh
Muza ime me puth
Endrren time vale
Ciceron si zog
Ka sy malli
Kur zbret muzgu
E marr ne gji
Ia ledhatoj krahet!
Ka qare qiellin
Me krahenor
Vjen nje ze nga vendlindja
Me sy dielli

MË FAL SONTE

Gotën me verë
Dhe qiellin me ëndrra
Të zbres deri të dhembja
Stinët t’i marr gryk
Dhe Ty malli im
Më fal
Një pikë gjak njeriu
Plagët e shekujve
T’i mbëltojë me këngë
Edhe këtë qiell me erëra
Që derdhet mbi Kosovë
Askush s’ia kuptoj gjuhën
Baroneshës Eshton?
Vjen e qeshur ik e qeshur
Më fal sonte atdhe
Valë deti jam bërë
Me vargjet udhëtoj
Një hije padukshëm më ndjek
Fjalët do të m’i hajë?
Më fal sonte nata ime
Dy buzë soneti!

E NDJEJ

Kur bien pikat e shiut
Tik tak ,ni xhamat e mi
Mbeshtjelle me vargje
Dhe hapat e tu yll nate
Qe zbret nga qielli
Kur me kaplon merzia
Druaj se me humb
Nga syte e mi
Loti im
Ruaje qiellin nga syte e murme
Kur bie nata
Shderrohem ne shi!

MALL
Të puth sonte në mesnatë
Eja pa trokitur qetë muza ime
Mes vargjesh të shtrëngoj
Erë e butë mall me shtrëngatë?
Eja
Me mes lulesh pranvere
Ka shekull që nuk të shoh
Ta ndjej zërin kur më flet
Pikturë e gjallë shpirtin ma trazon
Muza ime sillma ëndrrën time
Të bëj një sy gjumë
Mos më mbaj mëri
Je syri im i heshtur
Edhe kur fjalën ma grimcon!
Mall o mall !

FLUTURO SONTE
Bilbil pranvere
Lëshoje zërin mbi këngë
Të deehem nga ky mall
Që me djek
Kur s’të dëgjoj
Ec
Mbi rrudhat e ballit tim
Mes furtunash
Çelin lulet?
Fluturo sonte
E me merr nëpër këtë qiell
Jam bërë pritje netësh
Deri në agim!

OT I DEHUR

Zbret ngadalë bebëzave të mia
Udhëve të shpirtit heshtja me ndjek
Mes vargjeve strukem si dallëndyshe
Me krahë të thyer drejt qiellit të vendlidjes
Vrapoj këto ditë marsi a prilli i thyer
Mes erërash më mbëshjell edhe sot?
Lëshoje fjalën në varg poete dhe nisu
Kacafytje është jeta të ende ferrit të Dantes
Mes ishullit lëshoje një zë njeriu të pret në breg
Hijet e shpirtërave lë të ikin nga kjo orë
Zhurmë dëgjoj në kufirin e ndarjes a zëri im
Rritet me Ty atdheu im i grisur edhe sot
Nëpër harta gjeografike bota luan me fatin tim?
Lot i dehur në mallin që përvelon?

E KAM KËRKUAR

Mes ëndrrave të mia
Të jetë lis me rrënjë
Të mos e tund
Asnjë pranverë
Është rrap shekulli
Me shumë degëzime
Vjen qetë natën vonë
S’e shoh e ndjej afër
I ngjan vetes
E hap portën me çelës shpirti
Ka sy atdheu…diell dashurie
Nuk trembet
Bën gjumë në qerpiket e mi
Flas
Me zërin e tij
Betejave ecim bashkë
E di
Në ecje kam lënë
Gjurmë lotësh
Një copë buzëqeshje
Ma mori një stinë
Po vjen pranvera
Jam ulur në kopshtin e luleve
Ëngjejt ma sollën qiellin
Të bredh
Me penë në dorë
Nëpër buzët e shkronjave
Dashuroj muzën time
E kam kërkuar..erdhi trembur
Më gjeti mes dhembjesh
E mora në krah
E shtrëngova si fëmijë
E putha lehtë lehtë
Me dashuri?!

PUTHJE NË SHI

I dua puthjet mes turmës
Dhe mallin
Ta mbaj në gji
I dua
Edhe lejlekët në pranverë
Kur më sjellin
Grishjen e vargut në mesnatë
Këmbëzbathur do dal udhëkryq
Qiellin me dorë ta prek
S’ kam forcë për grindje më
Jam ulur
Në fron të fjalës
Dhe udhëtoj nëpër shi
Shekulli im
Sa larg sa afër të kam
Ma ruaj ushtarin në kufi
Dhe ëndrrën për Çamëri
Do shtrihem atje kopshteve me ullinj
Sa sodis detin me sytë e mi
Jam nga derë e Skenderbeut
Dhe vdes
Me mall të atdheut!

NËNËS

Edhe qielli ishte përzier
Nga erërat
Lëkundeshin lisat
Me rrënjë
E mërkurë ditë e zymtë
Shkruar me vargje lotësh
Pikëllimi mbi fjalë
Heshta ra mbi shkronja
Nënë
Më duket se dëgjoj zërin tënd
Sonte kur bie shi
Të thërras…s’më dëgjon
Jam mbledhur në grushtin e natës
Këngë malli jam bërë
Me ëndrra grindem shpesh
Dhe një kufi të ndarjes
Sonte
Jam hije nate !

PI NË TAVERNË
Unë pi rrallë verë në tavernë dite
Kur koha është me shi
Kam shumë mall ëndrra si këto riga
Çdo pikë më bie mbi qerpikët e syve
Kam nostalgji për vendlindje
Lakoreve me baltë të lagjes sillem vërdall[
Gjilani im djep i fjalës sime në ecje
Çdo orë vij tek ti
E puth pragun e shtëpisë sime ku ka qarë
E kam qeshur si fëmijë
Për një puthje nënë e ledhatim babai
Flutur e lehtë me krahë jam bërë
Mbi krahët e tyre jam rritur
Me një kothere bukë në sofër
Po lulet në pranverë i kam dashur
Dhe lirinë përkundur nëpër mote
Pi rrallë në tavernë dite!