NGA PËRMBLEDHJA "KRISMA E FJALËS"SHABAN CAKOLLI

Shaban CAKOLLI:
KRISMA E FJALËS (Poezi)



JEHONA E SHEKUJVE

Aty pran trotuarit
rrokaqielli përgëdhel yjet
më poshtë
nën hije purgatori
tenda e fshehur e mallkimit
Në guvën e shpirtit
Në guvën e shpirtit
Shpresa – ylber amshimi
ngrihet hark në qiell
nënë të cilin rrjedh
lumi i amshimit
Kush është ai trim
që mund ta kapërcejë
harkun e fatit të vet
që poemën e vet
ta dëgjojë për së gjalli

FJALA JUAJ

Në kujtesë do mbetet
ajo fjalë
që vjen maleve
me flakën e kushtrimit
heu
kush është trim
se ora ka ardhë
ujkun e çalë
ta heqim zvarrë
nëpër baltë

UNË DHE MALLI

Tërë natën bashkë
unë dhe malli
na mbyti halli
i kësaj jete jallane
Kur s’kam gjumë fare
ndez një cigare
brengat t’ kthej në tym

DROJA

Druaj se djalli
me xixa stralli
na vizaton yllin
midis balli
Vijnë pastaj hijenat
t’i grisin pelenat
e foshnjeve të palindura
Këta klysh popi
soji e sorrollopi
që të pijnë gjak populli
shekulli s’i ngopi
Në këtë rreth harkor
të rrugëtimit mizor
vetëm lëmshi i fatit
na mbeti në dorë

FJALA E HUMBUR

Mbeta pa fjalë
a ditën kur jam nisur në jetë
rrugëve të paruugë
në dritë e mugë
Në guvën e shpirtit
ndryer është qe një shekull
e betuar nën dritë qiri
para ikonës sate
liri

KAPTINA II

GJURMË PAS GJURME

E GJATË KJO NATË
Sonte
gjithçka po fle në qetësinë ë vet
Në dhomën time
qielli i ka ndezur fanarët
të mos tremben
qelizat që tajisin
lëngun e jetës
të gjatë shekujt
që flejnë dhomat flejnë qytetet
sonte gjumë nuk kanë vetëm poetët
bëjnë qarqe,
nëpër vargje
të regjur si gëzofet
shkrihen në vuajtjet e popullit.

E NDIEJ HUMBJEN

Viti shkel vitin
pesha bie
pingul në shpirtin tim
tretur në mërgim
Një pjesë e diellit
m’ është shkëputur
nga qielli i bebëz
nga hija e lotit tim
derdhur
në dhe të huaj
Nëse unë s’ kthehem
hija ime do të bredhë
trotuareve të nbotës
pas mallit tim
Për çdo natë
e bëj nga një shtegëtim
në mendje
për në shtëpi
për amanetin e nënës
para se të japë lamtumirën
pranverave të ikura pa kthim

HALL MBI HALL

Turma shkojnë
turma vijnë
mbijnë si bari i keq
në faqen e blertë të globit
Prej shekulli në shekull
kërkojnë lëmoshë
trotuareve të fatit
Trokasin në portë të hapur
kastat luksoze
të ngopura parfumnesh
të një biznesi të ndyrë

ORA JONË

Gjurmë pas gjurme
bjeshkë pas bjeshke
na ndoq sopata shpatën
nëpër shekuj
Këtu varrë e atje varrë
më bëhet shpirti mulli ere
në skëterrë pas skëterre
deri kur të bredh me bredh
kështu,o shpirti im?
nga të palarat
e botës pelim
Këtu s’ jam
atje s’më lënë,
o nënë
qenia ime e ndarë në dysh
në udhëkryq

E BUKURA MORE

Moj e bukura More
si të lash, e më s’të pash
si të lash, si të lash
si të lash, e më s’të pash
(popullore)
Ec nëpër të kaluarën
për ta gjetur të ardhmen
ëndërro shqip,
frymo shqip
o Arvanit
Hy kalabrisht
i dehur mendimeve
arbërisht
e jetën vazhdo
prore
e dasmën
bëje pleqërisht
Edhe varrin hape
me E bukura More
Rro sa malet
me dhembjen shkëmbore
buzë detit
me shikim të humbur
nga e bukura More

TY QË PO VJEN

Në këtë botë
erdhëm njëlloj
me rregullat e ngurta
të natyrës
A lejon natyra
pamjet me dy fytyra
Njëri maskë
laraskë
në atë degë të fatit
që çukit
kokrrat e inatit
Me kurriz për murriz
tjetri kruan
unazat e shekullit

LAMTUMIRË

Tërë kohën u rropate
për këtë jetë bajate
ndërtoje kulla prej letre
rrokaqiej e pallate
Atë që bëje ditën
rrënoheshin brenda nate
Falë të qoftë
o miku im
ky mashtrim

MORT

Të etur për gjak
këta barbarë
edhe në ëndrrat e tyre
hapnin varr
Po nga varri i tyre
s’ do mbijë as fije bari
vetëm ndonjë gjethe ançari
mund ta sjell
era nga shkretëtira

KËNGË NË DARDANË

Metush Krasniqit
Në Dajkoc
e në Dardanë
anembanë
këndohet një këngë
përjetësie
Këndon bilbili
maje lisit
për një legjendë
që e lindi fisi
Këndojnë në kor
shkëmbi
e lumi
duke rënë
nëpër fushë
për shqiponjen e Krasniqes
në qiellin e kuq
të Kosovës

PËR TY DRITË

Flakadan lirie
që n driconte nëpër zemrat tona
me shekuj
Shekull pagjumësie
është ky
c’ të bëjmë me ty
në cilin qerpik
si në shandan
të vëmë
në cilin qiell
të bebëzave tona
të grisura
Tokë e shenjtëe
e Kosovës
me këtë florë
të kuqe gjaku
me xixëllonja stralli
që dalë kanë
nga nga limfa jonë

NË BRENDI

Këndej gjithë zjarr
e andej akull
vetëm gjurmë
e kthtërave
të stinës në xham
Zjarri djeg
leckat e stinës së ikur
nga fryma e detit
të strukur në gjethe bajameje
Një syth ëndrre
zënë e ka zogun e bilbilit
në kafaz

E GJATË KJO NATË

Sonte
gjithçka po fle në qetësinë ë vet
Në dhomën time
qielli i ka ndezur fanarët
të mos tremben
qelizat që tajisin
lëngun e jetës
të gjatë shekujt
që flejnë dhomat flejnë qytetet
sonte gjumë nuk kanë vetëm poetët
bëjnë qarqe,
nëpër vargje
të regjur si gëzofet
shkrihen në vuajtjet e popullit.

AS NË JETË; AS NË VARR

Më humbi shoku i shpirtit
e zhdukën pa gjurmë
këlyshët e ferrit
S’ është askund
as në jetë
as ndër varre.
s’është më hija e tij
Ai s’është askund
se është gjithkund
duke u dhënë shpirt
gurit e drurit

gurit e drurit
KAPTINA III

ZJARRI QË KA KOSOVA
LETRA E NËNËS

Më çoi nëna letër
shkruar më kishte
me lotët e saj
Liqe i pafundë
dukej pika e mallit
që derdhur ish
nëpër fjalë
Më shkroi nëna letër
dhë një liqe malli
e ktheu në avull
vetëm me një fjalë

RRUGËS PËR NË QIELL
Sa herë mbi çati
na këndonte korbi
nëna e mallkonte
thoshte: këndon morti
Shenjat e shenjta
të krahut të shqiponjës
u dukën në qiell
dhe në palcën tonë
rrymoi liria

ERDHI ORA

Pabesitë e bardha
nga shekulli në shekull
mallin për liri s’na shuan
Brigjeve të ëndrrave
u përplas akullnaja
në rropulli
u trand liria
e ujqërit uluritën
e bjeshkët gjëmuan
e u trembën majet me dëborë
se erdhi ora
e flakës së pashuar
të zjarrit ilir
Dielli ka shndëritur
qiellin e zemrave tona
se jehoi zëri i Ademit
se Hamza i zu pritën
jehut të kushtrimit
i gjallë apo i vdekur
i Besëlidhjes së Gjergjit
jam për jetë

NË UDHËKRYQ

Këtej vihet
andej shkohet
rrugët tona
s’mund të ritakohen.
në brendi
shpalos kujtimin
tëndin dhe timin
i vogël është hapi im
pafund
veç mall e trishtim.

PËRSE MË IKE

Më ike
o mike,
me mëngjesin
e vjeshtës
më le
me hirin e mallit
të ruajë
atë gacë të fshehur
të dashurisë
Mbeta në udhëkryq
të dashurisë
me sy kah qielli
duke pritur
pikat e lotëve të tu
që do t’i sjellin
retë ë kësaj vjeshte

E VËRTETA

Kur kreshnikët tanë
i hapën hartat
atyre në duar
iu dogjën kartat
Lartmadhëria
mbet lakuriq
para pasqyrës
u bë gaz i botës
karikaturë e gjallë
që të bën më lot
të qeshësh
Gomari që shtihej ujk
mbeti pa lëkurë
dhe filloi të pëlliste
deri në kupë të qiellit
Vetëm kur në gjyq
e depozitoi mendjen
u pa sheshit
se burri i botës
për mburrje e kishte
trurin e gomarit