KUJTOJMË BACEN ADEM BERISHA-GJURGJEVIKU

Kujtojmë ADEM Berisha-Gjurgjeviku
BACA ADEM BERISHA-GJURGJEVIKU NË NDËRGJEGJEN TONË JETON SI NJË QENIE E PASHUAR
ADEM BERISHA(1948-2012)
Kjo botë nuk është shtëpia jonë e përjetshme,sado e duam dhe e ndërtojmë,një ditë meodomos duhet të e lëmë,dikush më herët,dikush më vonë.Mirëpo me vite të tëra rrugëtojmë nëpër te,rrëpatemi,bëjmë vepra dhe nuk kënaqemi me ate që bëjmë,bëjmë sakrifica për të arritur më shumë,por vjen koha papritur dhe i lëmë të gjitha,padyshim se na dhimbsen.Jeta është mister i madh,hedh hapat sot,pa ditur nëse mund të i hedhish nesër.Dikush thotë jeta është si një hije,hyn nga porta ,del nga dritarja.E keqja qëndron mu aty, nga se janë rregulla të natyrës nga të cilat nuk mund të ndryshojmë asgjë.Këto ligje të natyres,ia kanë lënë njeriut një privilegj,të jetoj sa mund të jetohet,të sundoj mbi natyrën,të e ndërtoj ate me punë e vepra.Njeriu nuk është ndonjë materje kimike,molekulë që tretet e zhduket si fluskë sapuni.Njeriu është çenja më e rëndësishme në rruzullin tokësorë,ai ka rrënjë,histori dhe identitet.Njeriu e bënë jetën në natyrë,ajo jetë është formë lufte,një luftë për të mbijetuar,dikush hapëron me më shumë suksese,dikush më pak.Ka disa faktorë të cilët na ndihmojnë të kalojmë ditët e jetës,fati,shpresa,besimi,dashuria për jetë,dhe secili bënë jetën e vet ashtu si ka fuqinë,dikush me vepra më të mëdha,dikush më të vogla,por një ditë secili nga ne meodomos do e lëmë.Megjithatë çdo njeri gjatë rrugëtimit në jetën e tij lë gjurmë.Ka njerëz që jetojnë të vdekur,ka të vdekur që jetojnë nëpër breza.Kur njeriut i vdes një i dashur,padyshim njeriu nuk ndihet vetëm i hidhëruar,ndihet i zemëruar,i hutuar dhe friksuar.Isha shumë i ri,kur më vdiq një i dashur,nuk mund i mbaja dot lotët,mundohesha të ndrydhë dhembjen nga brenda.Atë botë më pat pyetur i madhi Azem Shkreli:Përse ndihesh kaq i trishtuar?I rrëfeva për dhimbjen që kisha për humbjen e një të dashuri,dhe prap më pyeti:Ka vdekur i tëri,apo vetëm gjysma?!Isha i ri dhe në vitet e mia,nuk më kishte rënë të dëgjoi pyetje të këtij lloji.Për disa momente mbeta i heshtur,duke u munduar të bluaj kuptimin e këtyre fjalëve,por duke u bazuar në mençurinë e të madhit Shkreli,ngula këmbë të mësoj kuptimin e kësaj pyetje!Si,ka vdekur i tëri ,apo vetëm gjysma?Njeriu kur vdes,vdes i tëri i thash i habitur!Jo,jo më tha Shkreli:Disa njerëz jetojnë të vdekur,ata përveq që dëmtojnë natyrën,dëmtojnë shoqërinë,kombin,e keqja është se bëjnë edhe hargjime në këtë jetë,por ditën që zhduken,nëse gjejnë njerëz të mjaftueshëm për të i bërë një varr,emri i tyre shuhet nga ajo ditë,nuk i kujton kush më,përveq nëse ua kujton dobësitë që i kanë sjellur,familjes,rrethit,shoqërisë,kombit,,,,,,
Njerëz të cilët kanë bërë vepra të mira për familjen,atdheun,kombin,nuk vdesin kurrë.Ata kanë lënë vepra të cilat ua kujton çdo ditë familja,rrethi,atdheu,kombi,dhe vepra e tyre i bënë të kujtohen brez pas brezi.Këtë e kam mësuar nga i madhi Azem Shkreli,dhe kur e kam mësuar më u është larguar gjysma e dhimbjes për humbjen e të dashurit tim,nga se ai kishte lënë vepra të mira,të cilat i kujtojmë jo vetëm ne,por edhe të afërmit dhe rrethi ynë.Kohët e fundit sikur kam fituar përshtypjen se rrufeja po godiska vetëm lisa të mëdhenj.Sikur më duket se vdekja po vepron e sulmon padrejtësisht mbi shkrimtarët dhe poetët,në kohën kur na janë më se të nevojshëm.Brenda dhjetëvjetshit që po e lëmë sulmoi:Azem Shkrelin,Ferit Ramadanin,Ibrahim Ibishin,Bardh Hamzën,Din Mehmetin, Adem Berishën,Ali Podrimen,e dhjetëra të tjerë,në moshë të re,në kohën kur kishim shpresa në ta dhe kur më shumë se kurrë na duheshin të ishin në mes nesh.Maji i vitit që lam pas,pabesisht na e mori Adem Berishën,e mori tinëzisht në kohën kur askush nuk e priste as që e mendonte.Atë ditë kobzezë,baca ishte në krye të detyrës,ishte plot energji,shpresë,madje synonte edhe të shkonte në LSHK,por një fatkeqësi natyrore e ndaloj,ia ndau ëndrrat përgjysmë.Atë ditë dikush e shpalli këtë lajm në facebook.Nuk më kujtohet kush,sepse ndihesha i mpirë.Reagova shumë shpejt dhe kundërshtova,jo dhe jo,baca është gjallë.Nuk munda të e pranoj dhe as sot nuk mund të e pranoj se baca nuk është më me ne!Disi e ndjejë thell brenda vetës se lajmi ishte vetëm një ëndërr e keqe,se baca është gjallë dhe do kthehet në mesin tonë si më parë.Ka kaluar një vit nga ajo kohë,shpesh baca më shfaqet në ëndërr,madje në disa çaste më duket sikur e shoh të ndjerin në rrugë,diku në një autobus,pranë trotuareve duke kaluar,i fshijë sytë dhe sërish më vjen një hije ngjajshmërie e tij,sikur më ndezë shpresën,se gjithçka e folur për vdekjen e tij,ka qenë vetëm një keqkuptim.Megjithatë jeta kërkon të njohim realitetin,e realiteti thotë se baca nuk është më me ne.më kot përpiqem të vendos midis qenjes dhe mosqenjës.
Eh,çka të bëjmë?Prej lëkurës nuk dilet,në këtë botë të gjithë jemi rrugëtarë për në rrugën e fundit,dikush më herët,dikush më vonë.Kur kuptova se Adem Berisha nuk është më u shtanga,u pllakosa.Mërgimi kjo plagë kobi,nuk më mundësoi të isha atë çast atje,
të e përqafoja,të ia thoja lamtumirën e fundit,të ia hidhja një grusht dhe mbi varr,një buqetë lule kujtimi mbi varrin e tij.Po,përse ndodhi kjo?Sepse gjithçka erdhi tinëzisht,sepse nuk e priste as baca,as ne,sepse një natë më parë kishim biseduar në facebook me
bacën deri në orët e vona,kurse tani kur pabesia ndodhi,nuk isha i pregatitur,deri sa unë të arrija në Kosovë bacen nuk do e linin mbi dhe,nga se udhëtimet nga Gjermania në vendlindje bëheshin tri herë në javë,madje duhej të rezervonim edhe bileta udhëtimi,
e për gjitha këto duhej kohë.Baca Adem Berisha,duhej të ishte njeriu më i mirë dhe më i dashur,të cilin kam mundur të e njoh në jetën time.Mendoj se baca ka pasur nga një mik në çdo shtëpi shqiptare,ishte i urtër,i dashur,bëmirës,mësues,veprimtarë kombëtarë,
poet i shquar,eh po çka nuk ishte,nuk kishte diçka e mirë që i mungonte atij.Vetëm mërgimi na pat nda,me trup ishim larg njëri-tjetrit,por në mjetet elektronike ishim gjithnjë bashkë në mëngjez e mbrëmje.Me bacën komunikonim gjërë e gjatë deri në orët
e vona të natës,për artin e kulturën,pse jo edhe për gjendjen në të cilën ishte katandisur vendi ynë,e cila na rëndonte të gjithëve.Me bacën rrugëtonim bashkë në gazeta e revista,facebook dhe forume,nëpër radio,kudo kishim të njejtin mendim dhe të njejtin
rrugëtim,mirreshim me problemet e letërsisë,kulturës,botimeve,sigurimin e librave,etj…….Baca ishte një patriot i madh,ishte madje njeri me ngarkesë psikologjike për fatin e atdheut si po rrokullisej,po kishte edhe një ngarkesë për mbesën e vet Diellzën,të cilës
në moshën më të njomë ia shou jetën një makinë,dhembje të cilën vështirë e përballonte,dhembje të cilën e ndante me ne miqët,të cilët kësaj ëngjëllushke ia patëm kushtuar nga në poezi dhimbje,e të cilat baca i përmblodhi në një libër”LULJA LA LULISHTËN”:
Eh,kush do e mendonte se edhe bacën do të e gjente i njejti fat si mbesën Diellzën?Edhe bacën atë ditë të kobshme maji,e ndaloi një fatkeqësi komunikacioni,për të lënë ëndërrat përgjysmë,librin,LSH,miqët,veprat që donte të i përfundoj……………………………………………
Tani po vjen maji tjetër,natyra ka marrë pamje pitoreske,padyshim ka gjelbëruar varrin ku pushon baca,ka hedhur lule mbi vendpushimin e tij,por aty mungon buqeta e luleve të mia të cilat nuk munda të ia lë pranë e kjo më rëndon shpirtin.
Adem Berisha ishte poet i ndritshëm,ai nuk ngutej të botoj,por kur botonte,botonte fuqishëm,unë e pata quajtur poet që i gjasonte Gjergj Fishtes.Së fundi baca pat botuar një përmbledhje poetike të cilën e pati titulluar”PËRBALLJE”:Athua baca kishte parandjenja
se po i ndodhte diçka e keqe?Unë jam i sigurtë se po!Në fillim kur ishte para përfundimit të librit,më pat thënë se do të e titullonte ndryshe,madje kur e botoi u morëm vesh që librin të mos ma dërgoj me postë në mërgim,po doja të e përgëzoja në Kosovë ku edhe
do të organizonim një promovim të atij libri.Nuk vonoi një javë dhe libri më erdhi në postë,në te kishte lënë dorëshkrim:”Kujtoje bacën Adem,edhe kur të mos jetë më”,eh po kujt do të i shkonte mendja se baca do të shuhej atë javë?!Atë ditë që mora librin e bacës,
i shkrova dhe e përgëzova dhe e falemnderova,por nuk u durova pa e pyetur:Përse bacë më dërgove librin në postë,kur e lam të e promovojmë në Kosovë?Paj,nuk mund u durova pa ta dërguar më tha baca!Kur e pyeta,përse kishte bërë ndryshim në pagëzimin e librit,
më tha se ndërrova mendje!Më vonë kam mësuar nga miqët,se të gjithëve që ju kishte dërguar librin ua kishte lënë mbishkrimin”Kujtojeni bacen Adem,edhe kur të mos jetë më”,si dhe ndërrimi i titullit të librit”Përballje”,më kanë bërë përshtypjen se baca kishte
parandjenja se po ndahej nga ne,madje vet emërtimi”PËRBALLJA”,sikur e bënte ate të kuptoj se po përballej me diçka që po ia shuante ëndrrat.Miq sikur ishte Adem Berisha vijnë shumë rrallëMe shpirtin krijues që e karakterizonte, me dashurinë për letërsinë dhe artin,
me humanizmin e gjerë dhe të pashoq, shkrimtari vazhdoi të shkruante dhe të botonte deri në fund të jetës së tij:Unë ia kam shpërnda botimet e tij në gazeta,revista,blogje,forume dhe ai më ishte mirënjohës.Fatkeqësisht librin e fundit”PËRBALLJE”,nuk ia kam shpërnda,
as nuk do të mundem kurrë të ia shpërndajë.Lajmi për ndarëjen e baces nga ne,më këputi dy krahët,më pllakosi dhe më mori fuqinë,sa e sa herë jam munduar të e përshkruaj,por kur hap kopertinat,kur lexoj mbishkrimin e tij,kur më bie në sy poezia të cilën më kishte
përkushtuar mua,nuk gjejë forcë as një shkronjë të e nxjerr nga ky libër.Vdekja e Adem Berishës,më ka shkaktuar barrë të rëndë,kur e kuptoj se më nuk do të takohemi,se më nuk do të lexojmë shkrime të reja nga ai,më duket sikur truri më shkëputet nga koka,dhe
e peshoj dhe e mbajë rëndë kokën me dy duart.Megjithatë e kujtoj se një privilegj e kisha që njoha bacën,një krenari për veprat që na i la.Thellësisht nga shpirti e ndjejë dhimbjen për bacen që nuk ndodhet më në mes nesh.ngushëllohem që nuk e kemi fizikisht
në mesin tonë,por ai jeton në ndërgjegjen time shpirtërore si një qenie e pashuar,të cilin e kujtoj dhe ndjejë çdo çast.
Adem Berisha u lind më 03. 05. 1948 në fshatin Gjyrgjevik i Madh të komunës së Klinës, fshat ky historik dhe vendlindja e heroit të pavdekshëm kombtar, Sadik Ramë Gjurgjevikut.
Xhaxha Ademi rrjedh nga një familje e varfër fshatare por të paster për nga ideali dhe përcaktimi kombëtar. I ati i autorit Zeqë Ramadani ishte kinse i mobilizuar si partizan në luften e dytë botërore, por në vend të kësaj përjetoi marshin famkeq e për shumë kënd edhe tragjik – ate
drejt masakres së Tivarit të 1945-tës bashkë me disa bashkëfshatarë të tij si Jusuf Mangjolli, Prekë Martini, Tafil Bajrami e të tjerë. Kjo njësi pati fatin t’i shpëtonte masakrës së Tivarit si njësi plotësuese a arradhave partizane të Dalmacisë dhe Istres e duke iu falenderuar disa
oficerëve kroatë të cilët e tërhoqen drejt destinimit.
Në dimërin e egër të 1947-ës bashkë me të vëllanë Rexhep Ramadanin dhe birin e vëllait Mus Rexhepin gjëndet i lidhur për kumbullat e Sali Gjokës për tri javë rresht, presion ky për të treguar se ku gjëndet Ukë Sadiku, Halil Sadrija (biri i vëllait) dhe Qazim Bajraktari i Ostrozubit të cilët
ishin pjestarë të organizatës patriotike “Besa kombtare” e dalë nga kuvendi i LNDSH-së, mbajtur më 4-5 gusht 1945 në fshatin Doberdol të Llapushës të cilin e drejtuan prof. Ymer Berisha, Ukë Sadiku e Marie Shllaku.
Kjo zgjatë gjerë më daten 17. 02. 1947 kur kuislingët dhe sherbëtorët e armikut iu bien në gjurmë dhe i qesin në pritë në fshatin Sferkë të Gashit, në avlinë e dhëndërrit të Ukë Sadikut – Sokol Dinit me ç’rast vriten në vend Halil Sadrija e Qazim Bajraktari ndërsa Ukë Sadiku plagoset rëndë
por arrin të largohet nga vendi i ngjarjës e më pas sipas kërkesës së prokurorit të atlherëshëm, antishqiptarit të përbetuar e famkeq Ali Shukrija, ekzekutohet në Prishtinë.
I ati i xhaxha Ademit, Zeqa vdes në moshen 40 vjeçare duke lënë pas të ëmen Shahen, bashkëshorten Fazilen, Ademin 6 vjeçar dhe Shabanin 1 vjeçar. Çka të flitet për jeten që pastaj kanë bërë këta bonjakë të cilëve pas tri vitesh iu vdes edhe gjyshja Shaha e ata mbesin vetëm në përkujdesjen
e nënës Fazile 32 vjeçare dhe e cila jetoi gjer më daten 17. 02. 2007.
Xhaxhai dhe vellau ynë t Adem Berisha në kushte gati të pa para varfërie vazhdoi mësimet pranë shkollës fillore “Zejnel Hajdini” në Ujmirë dhe përkundër gjithë vështirësive, u dallua ndër nxënësit më të mirë të shkollës. Që atëherë ai ishte anëtar i grupit letrar të shkollës, atij dramatik
dhe atij muzikor, cka dmth se dashuria e Adem Berishës per vargun dhe artin ne pergjidhësi nuk eshte shume e rastesishme ndonese ne moshen me te re dallohet me prirjet e tij prej poeti.
Pas përfundimit të shkollës fillore me sukses të shkëlqyeshëm u regjistrua në shkollen normale atëherë “Silvira Tomazini” në Skenderaj si paralele e ndarë e normalës së Mitrovicës e cila pas ardhjes së Ahmet Malokut për drejtor ndërroi emërin në “Hasan Prishtina”. Pas kryerjes së vitit
të dytë në vitin 1965, për shkak të kushteve tejet të vështira ekonomike detyrohet të nderpres shkollimin dhe të punojë si mësues i pakualifikuar nëpër fshatrat më të largëta si në Gorozhup të Hasit, Carravranë, tani Gurbardh të Malishevës, Millanoviq, tani Shkozë poashtu të Malishevës etj.
Në vitin 1968 përsëri këthehet si nxënës i rregullt në kl. e III-të të normalës në Mitrovicë në të cilin vit ndodhin demonstratat e nëntorit të cilat përfshjnë pothuajse të gjitha qytetet e Kosovës e poashtu edhe Mitrovicen, bartës te të cilave ishin nxënësit e normalës, ata të gjimnazit dhe të
shkollës teknike nder të cilët edhe vetë i madhi Adem Berisha. Edhe si normalist ia kishte ëndja që kohë pas kohe të merrej me shkrime, kryesisht poezi por ishte temperament dhe shkrimet e tij ishin të papërshtatshme për kohen. Kështu, gjatë ndejave me shokë shpesh kishte dëshirë të
citonte vargjet e Migjeni
.
Pas përfundimit të normalës me sukses të shkelqyeshëm punoi edhe dy vite të tjera si mësues ndërsa që nga viti 1973 punon si punëtor i administratës komunale në komunen e Rahovecit ku u dallua si një nder punëtorët më të mirë, vlerësim ky i cili ishte bërë gjatë mbikqyerjes inspektuese
të kryeinspektorit të atëherëshëm për financa të Kosovës – Azem Hajdini – Xani, Vibar Hani etj.
Mirëpo gjithënjë e përcjellë fati i lig dhe asnjëherë nuk e lënë të qetë të punojë dhe të krijojë sepse si anëtarë dhe djalë i familjës balliste, konsiderohej i papërshtatshëm dhe i rrezikshëm për bijt e “nënë Titos e të bab Partisë” (kështu e quanin ata veten kur e humbnin durimin), kështu
që shumicen e jetës mund të thuhet se e kaloi me vështërsi të një pas njëshme.
Në periudhen e vlimeve politike të viteve të 80-ta hapur demaskon politiken diskriminuese e antishqitare të regjimit të kohës kështuqë në vitet 1989-90 u dallua si njëri nder aktivistët e parë në këshillin nismëtar për themelimin e Lidhjes Demokratike të Kosovës – Dega në Rahovec.
Në Kuvendin themelues të Degës, në Krushë të Madhe zgjedhet delegat i Kuvendit dhe anëtar i kryesisë së Degës të cilin aktivitet e vazhdon për disa vite. Poashtu ishte njëri ndër themeluesit e Sindikatës së Pavarur të organeve të administratës dhe judikatuës së Rahovecit e më vonë nga
baza zgjedhet dhe delegohet si anëtar i Këshillit Ekzekutiv të Degës së administratës dhe judikaturës së Kosovës pranë BSPK në Prishtinë.
Bashkëpunon ngusht edhe me Këshillin lokal të pajtimit në nivel komunal dhe bashkë me udhëheqësin e mirënjohur të këtij aksioni, tashmë të ndjerin prof. Anton Çetta si dhe aktivistët e këtij këshilli e veprimtarët tjerë të njohur siç ishin profesorët e Universitetit të Prishtinës prof. dr.
Hajrullah Gorani, prof. dr. Rexhep Mehmeti, prof. dr. Zekeria Cana, prof. dr. , Muj Rugova e shumë të tjerë, merr pjesë në shumë pajtime të gjaqeve dhe ngatrresave.
Viteve të fundit kohë pas kohe merret me shkrime, poezi, të cilat(disa prej tyre) i përmblodhi në përmbledhjen “Krenaria dhe pikëllimi”. Këto vite ballafaqohet me sëmundjen e kancerit në mushkëri por ende e perballon me plot krenari dhe dinjitet. Është entuziast dhe i pandalëshëm
ndërsa për miqët dhe shokët ka një shpirt tepër dashamirës.
Adem Berisha ishte krijues,veprimtarë kombëtarë,i dashur për miqët,i pa ndarë nga aktivitetet kulturore,kombëtare dhe humanitare.Ishte plot energji,punoi në krijimtarinë letrare deri në frymën e tij të fundit. Adem Berisha ka botuar këto përmbledhje poetike:
KRENARIA DHE PIKËLLIMI
LULJA LA LULISHTEN
PËRBALLJE
Për ata që nuk kanë pasur rastin të lexojnë nga baca Adem,po u japim një cikël poetik nga vepra e tij”KRENARIA DHE PIKËLLIMI”,ku do të kuptojnë sa e dashi atdheun,kombin dhe shoqërinë: